"Vergeet nooit
je eerste droom"

Foto: Michiel Hendryckx ©

ANNABEL vanavond in Gent...

"Ik zou de hele nacht kunnen doorbabbelen" zegt Annabel Lamb, die 28-jarige zangeres die zich met de elpee "ONCE BITTEN" en "THE FLAME" een stevige plaats heeft verworgen in de muziekwereld. Dinsdagavond kwam ze uit Zweden en vanavond treedt ze op in zaal Vooruit te Gent. Morgen is ze in Theater 140 te Schaarbeek te horen. Dirk Dauw sprak met haar. Een verslag op de Affiche-bladzijde.

Gent - "Ik geloof dat ik zes jaar was, toen mijn vader mij op een avond op de salontafel zette en zei : nu moet je eens luisteren naar deze muziek en mij achteraf vertellen waaraan het je doet denken. En ik hoorde die klassieke muziek, en ik luisterde er een tweede keer naar, en ik zei : het strand, het water, de lucht.
En pas toen mocht ik de hoes zien : La Mer van Debussy. Dat was mijn eerste les, dat je muziek kan visualizeren, dat muziek beelden oproept, een bepaalde tijd. En vanuit die gedachte heb ik altijd songs willen schrijven."

Annabel Lamb (28j.) heeft haar lesje goed onthouden. Ze schrijft songs die voor haar publiek een grote betekenis hebben, een grote herkenning oproepen. Met twee elpees, "ONCE BITTEN" en de nieuwe "THE FLAME", heeft ze zich een stevige plaats verworven in de muziekwereld, een plaats die ze heeft ingenomen op basis van talent, de gave om zinvolle teksten te schrijven, het entoesiasme om die liedjes overal te gaan zingen.

Verpleegster

Vanavond treedt Annabel Lamb op in zaal Vooruit te Gent, morgen in Teater 140 te Schaarbeek. Dinsdagavond kwam ze over uit Zweden voor haar eerste interview in Gent. Ze blijkt een praatvaar te zijn - "Ik zou de hele nacht kunnen doorbabbelen? Soms doe ik dat ook".

Annabel Lamb: "Bij ons thuis was er een deur tussen de keuken en de plaats waar de piano stond. Als dan mijn moeder 's avonds het eten stond klaar te maken speelde ik op de piano. Maar alleen als het melodietje haar beviel, wilde mijn moeder beginnen dansen in de keuken. Ik zag haar dat graag doen, omdat het zo koddig was. Dus verzon ik een melodietje, geen reaktie. Iets anders dan, enzoverder, tot ze begon te dansen. En een paar weken geleden heb ik haar opnieuw doen dansen. Ze kwam voor het eerst naar een rockkoncert, naar mijn optreden in Londen, en ze is bovenop haar stoel gekropen en stond daar te dansen. Mijn eigen moeder!"

"Hoewel mijn moeder helemaal geen muzikale aanleg heeft. Mijn vader wel, die heeft ooit vioollessen gevolgd. En als kind kwam hij aan mijn bed altijd de liedjes zingen van George Gershwin en Cole Porter; Rocking Chair, Georgia, Deep Purple, ik dacht dat het de popsongs van het moment waren. Maar ik was thuis de jongste, en van twee zussen leerde ik de jazzmuziek van Bill Evans, Oscar Peterson enzomeer, en van twee andere The Beatles en The Doors. In elke kamer van ons huis hoorde ik andere muziek. Dat alles heeft mij beïnvloed en gestimuleerd".

"Het was dus geen verrassing toen ik op mijn 15de in groepjes begon te spelen - keyboards. Het leek een normale hobby, al was ik ontgoocheld dat de andere muzikanten niet de ambitie hadden om ook platen te gaan maken. Toch heb ik mijn eigen droom verdrongen. En ik ben getrouwd met mijn jeugdvriend, werd verpleegster en probeerde een normal leven te leiden. Als je in een kleine gemeente woont waar iedereen toch iedereen kent, dan is er altijd iemand om te helpen als je problemen hebt, dan ben je veilig, komfortabel. Maar te veilig als je enige ambitie wil waarmaken, want er is niemand die je zal aanmoedigen om anders te gaan leven, om je droom waar te maken."

Eenzaam

"Het is dus mijn eigen beslissing geweest om eruit te stappen, om mijn werk, mijn woonplaats en mijn huwelijk op te geven en naar Londen te gaan.

Gelukkig heft mijn man dat begrepen, want al tijdens onze huwelijksreis in Rome wisten we dat we ons hadden vergist. Dat we waren getrouwd om thuis weg te zijn, om op elk moment platen te kunnen draaien, om zoveel ijskreem te eten als we zelf wilden. Maar zo gaat dat in een dorp, van je eigen thuis naar het huwelijk, zo normal mogelijk doen. En ik maar vertellen hoe gelukkig ik was, terwijl ik gefrustreerd rondliep, verbitterd om niet te kunnen doen wat ik echt wilde. Natuurlijk was het een moeilijke beslissing, en ik ben er lang over nagedacht, te lang. Ik vond mezelf zo abnormal. Tot ik naar studio's ging waar ze zes sessiemuzikanten nodig hadden, toen ontmoette ik de mensen die met hetzelfde bezig waren als ikzelf wilde, platen maken, songs schrijven. Toen heb ik de knoop doorgehakt. En ikzelf veranderde helemaal. Ik hoefde niet meer te liegen hoe goed ik me voelde, ik voelde me echt goed. En voor het eerst ook echt eenzaam."